onze laatste dag.....

Door Brecht
Het wordt elke ochtends steeds iets moeilijker om op te staan. Zo ook deze maandagochtend. De aanvang van het ontbijt is met een kwartier vervroegd en dat hebben we geweten! De ‘’sausages’’ en de vruchtenyoghurt beginnen nog steeds niet onze neus uit te lopen maar onze ogen zijn nog steeds groter dan de maag.
De stres van ‘’waar zijn mijn zwarte schoenen,’’ ligt mijn map op volgorde’’ en ‘’ligt mijn toog nog in de bus’’ is er nog steeds. Maar ondanks dat vertrekken we toch op tijd naar Ely.
Daar aangekomen is het ijzig koud, maar de zon schijnt. In de kathedraal kregen we een rondleiding van een leuke, goed articulerende inspirerende man die wel geteld (Anne) 71 keer zijn stopwoord ‘’right?’’ heeft uitgesproken.
Tijdens de repetitie van het lunchconcert in de Lady’s sjeppel (Carels uitspraak) hoorden we al dat het een mooi concert zou worden. Dat was inderdaad het geval. Met een relatief groot publiek hebben we een mooi concert gegeven. De akoestiek van de chappel had daar een groot aandeel in.
Daarna gingen we met de bus naar Bury st. Edmunds om daar een evensong te zingen. Eerst hebben we Maaike en Vera op de trein gezet. Die gingen een dag eerder weg omdat ze morgen een stagedag hebben. We zongen die evensong een beetje met een instelling van; ‘’mooier dan vanmiddag kan het toch niet worden,’’ maar ondanks dat was het toch erg mooi.
In de bus kreeg ik een bekertje wijn (ik ben sinds drie weken zestien) maar daar kan ik natuurlijk geen mooi verhaal op schrijven, dus kreeg ik er twee. Die busreis hebben we bepaald dat het officiële tourneelied ‘’Never gonna give you up’’ van Rick Astley’’ is.
We kregen medegedeeld dat we vanavond onze koffer al in moesten pakken omdat daar morgen weinig tijd voor is.
Als avondeten kregen we pizza! Daar verheugden we ons al de hele week op. Tijdens het eten werden we een beetje afgeleid door een groep jongens uit Zürich die ons continu aan aan het staren waren.
We gaan er een geweldige laatste avond van maken.