Zondag

24 okt. 10
Vandaag was een gedenkwaardige dag, Max was namelijk voor het eerst niets vergeten! Toen we zonder vertraging naar Peterborough konden vertrekken was iedereen zo blij dat we met z’n allen lekker een dutje gingen doen. Eenmaal bij Peterborough Cathedral (Pieturburroow Kassiedrol) aangekomen, was het enthousiasme helaas een beetje weggezakt wanneer bleek dat we moesten inzingen in een klein kamertje, waar de akoestiek ook het een en ander te wensen overliet. De nieuwe hymnes die we voor de mis moesten instuderen namen dan ook wat meer tijd in beslag.
De mis was vrij doorsnee. Hymne zingen terwijl we door de kerk liepen, tweekorig zingen, een preek over Wayne Rooney. U weet wel, het vaste werk. Het zingen was de archdeacon goed bevallen, en nadat hij dat aan ons gemeld had, mochten we Peterborough in.
Peterborough is een prima stadje als je een paar uur moet doden. Sommigen van het koor vonden de gebouwen nogal lelijk, maar het tijdsverdrijf was er niet minder om. De hele club vertrok meteen naar Poundland, waar o.a. sloffen, discobandjes, nepsnorren en microfoons zijn gekocht. Allemaal voor maar 1 pond per artikel! Dat kan gewoon in Engeland. Na de Poundland vertrokken enkelen (waaronder ikzelf) naar het Cathedral Square (Kassiedrol Skwer) om daar in de zon te zitten en de duiven te voeren. Dit was een groot succes, aangezien we binnen de korste keren een groep van ongeveer 70 duiven hadden verzameld. Het leuke hiervan was dat we stiekem veel te grote stukken brood naar ze toe gooiden, waardoor ze het niet konden eten. Hilariteit alom en een handige manier om van de vieze boterhammen met picklesaus af te komen. Uiteraard zijn hier door Sander foto’s van gemaakt.
Na de vrije tijd moesten in de Kassiedrol de evensong muzikaal opluisteren. Wederom was de stress groot toen bleek dat we de hymnes nog moesten instuderen. Uiteindelijk is maar besloten om één van de hymnes unisono te zingen. Tussendoor nog even snel wat water drinken en de superplie aantrekken om vervolgens de evensong met een recordaantal toeschouwers (17) te verzorgen. Na de dienst bleek dat deze opnieuw in de smaak was gevallen. De voorganger vond zelfs dat ons Katholieke koor in die Anglicaanse kerk het ultieme teken van verbroedering ondanks geloof was.
De busreis terug naar het hostel verliep wat onrustig. Blijkbaar hadden een paar jongedames nog genoeg energie over om te dansen en te zingen. Gelukkig voor de mannen werd Never Gonna Give You Up van Rick Astley (geweldig nummer, overigens) twee keer achter elkaar afgespeeld, wat door iemand op zeer realistische wijze geplaybacked werd. Dit werd door iedereen gewaardeerd en een hartverwarmend en verbroederend moment was een feit.
Ten slotte hebben we lekker gegeten en de jonge meisjes en Philip (en ik met een half oog) hebben Glee gekeken. Wat ons terugbrengt bij het heden. Op het moment van schrijven wordt er TV gekeken en over het algemeen gelounged. Ik begrijp dat er zometeen een spelletje gespeeld gaat worden. We houden u op de hoogte.
Hidde...

P.S. Ik had tijdens het schrijven van dit stukje geen afschuwelijke stropdas om, in tegenstelling tot wat Floris gisteren aangekondigd heeft. Excuses hiervoor.