De laatste dag, en wat voor een!

Zoals beloofd, nu de echte afsluiter van de tournee: het verslag van de laatste dag dus van 6 mei. De dag van de audiëntie bij de paus!

Dit was een vrij kort nachtje, dankzij enkele overloopplannen en een moeilijk in te pakken koffer, maar toch stonden we weer fris en fruitig voor de deuren om de kinderen te wekken. Voor de laatste keer met elkaar ontbijten. Sommige kinderen hadden wel zin om weer naar huis te gaan en lekker in hun eigen bed te slapen, maar veel anderen vonden het ook jammer dat het alweer bijna afgelopen was.

Maar voordat het echt afgelopen was, wachtte ons nog een belangrijke ochtend. Toen alle koffers écht ingepakt waren en de laatste kamers gecheckt, gingen we op weg naar de bussen. Die brachten ons naar de voor ons inmiddels bekende parkeergarage onder de Sint Pieter en we gingen op weg naar de Friezenkerk. De zon deed al aardig haar best; dat beloofde wat voor die uren op het St Pietersplein...

In de Friezenkerk werd snel omgekleed en we konden op pad. Het plein stond al overvol met mensen, ongelooflijk hoeveel mensen er waren gekomen om de paus te zien! Bijna onwerkelijk! Wij liepen in processie als een lang lint over het plein, via een pad waar later de paus zou rijden, dwars door de mensenmassa's heen, naar onze plaats helemaal vooraan vlak onder de trappen. We konden alles vanaf die plaats heel goed bekijken, erg bijzonder!

De audiëntie begon met veel muziek, enthousiast roepende mensen en voor ons met zonnebrand smeren, kinderen herinneren te drinken en alles in ons proberen op te nemen wat er om ons heen gebeurde. De kinderen mochten niet naar buiten zonder petje en water dus iedereen was goed voorzien. Desalniettemin was het natuurlijk snikheet in toog en superplie!

De paus begon zijn route over het plein in zijn pausmobiel. Overal werden er kinderen aan hem overhandigd voor een kus en een zegen. Aan het gejuich op het plein kon je zonder om te kijken weten waar de paus op dat moment reed. Hij kwam steeds dichterbij, reed een keer vlak achter ons langs en uiteindelijk stapte hij uit. Dit gebeurde met veel muziek en erg veel pers om hem heen. Het leek net een enorme filmster, maar dan nog populairder. Na een lezing en een korte overdenking, die in erg veel talen werd samengevat, was het eindelijk tijd voor het koor om een stukje te zingen. Ze zongen 'Exultate Justi' en het was over het hele plein te horen: 100.000 man publiek!

Hierna verplaatste het koor zich richting het midden en maakte plaats voor, jawel, de paus! Hij liep ernaartoe, luisterde naar het koor en ging in het midden staan voor een foto, een prachtig moment dat niemand meer zal vergeten! Na een kort praatje en wat handen schudden ging hij verder en gingen wij weer in processie terug naar de Friezenkerk. Maar wel helemaal vol van deze ochtend!

Vanuit de Friezenkerk namen we al afscheid van een paar kinderen die nog met hun ouders in Italië bleven en toen was het toch echt de laatste keer de bus in, om naar het vliegveld Fiumicino te gaan.
Inmiddels waren de kinderen geroutineerde vliegers, dus het inchecken en de veiligheidscheck ging als een speer. Er werden nog wat winkeltjes bekeken (juf!!! Is er hier een Starbucks??) en we gingen richting de gate, in de bus naar het vliegtuig.

In het vliegtuig werd nog The Chariot gezongen, tot groot plezier van de stewardessen en de medereizigers. De kinderen vermaakten zich opperbest tijdens de vlucht met spelletjes en zingen. De landing was wat turbulent (de kinderen vermaakten zich nog steeds opperbest hoor), en we waren blij dat we weer op de grond stonden!

Bij de bagageband was het nog even spannend, want terwijl op de schermen stond 'alle bagage is gelost', had minstens de helft van de groep zijn koffer nog niet terug. Gelukkig kwam er toen nog een lading en kon iedereen die avond toch nog met zijn of haar knuffel gaan slapen. Buiten stonden de bussen al te wachten voor het laatste stukje naar Haarlem. De bus van groep 7/8/1e jrs senioren had nog een verrassing voor ons in petto: het bagageluik vloog open en er vielen een paar koffers uit de bus! Gelukkig had de buschauffeur het snel door en hij ging er snel achteraan en had ze allemaal gered.

En toen kwamen we op bekend terrein en was de reis toch echt ten einde aan het raken. De kinderen deden nog een poging zich te verstoppen, maar waren zo blij hun ouders weer te zien dat die niet helemaal van de grond kwam. Bij de kathedraal werden we opgewacht door alle ouders én door juf Annemarie en juf Manon en wat was het fijn elkaar allemaal weer te zien! Plebaan van Ogtrop luidde speciaal voor onze thuiskomst de klokken van kathedraal om het allemaal nog feestelijker te maken.

Iedereen ging moe maar zeer voldaan lekker naar huis, vertellen, uitrusten en bijslapen, maar vooral dromen over een prachtige reis!